نوربالا| آدرس خانه ات را بده تا دستت را قطع نکنیم

پرستاری از نیروهای امدادی دفاع مقدس تعریف می کند: «یکی از رزمنده ها در جبهه آسیب دیده بود و باید خانواده اش به بالینش می آمدند.

با این حال قبول نمی کرد آدرس آن ها را بدهد.

- به گزارش خبرنگار حوزه حماسه و مقاومت خبرگزاری فارس، یکی از مشکلاتی که پزشکان و پرستاران جبهه های دفاع مقدس با رزمندگان داشتند، این بود که بیشتر آن ها نمی خواستند خانواده هایشان بفهمند که آسیب دیده اند.

چه آسیبشان جزیی و کم اهمیت بود و چه قطع عضو یا حتی احتمال نوشیدن شربت شهادت زیر تیغ عمل جراحی.

روایتی که می خوانید خاطره یکی از پرستاران جبهه از سروکله زدن با شمس الله ابرهیمی است که در کتاب در ره منزل لیلی به قلم رقیه کریمی آمده: با اینکه آسیب جدی ندیده بود اما لازم بود خانواده اش بالاسرش باشند.

شاید باید او را به خانه می بردند.

اما هر کاری می کردیم آدرس و شماره تلفن آن ها را نمی داد.

می گفت: نمی خوام بفهمن اتفاقی برای من افتاده.

می ترسید نگران شوند.

دوست نداشت خانواده اش این همه راه را به خاطر او بیآیند و سختی بکشند.

  سرانجام آخرین تیر را انداختم و با حالتی جدی رفتم بالای سرش.

با لحن محکم گفتم: آدرس خونتونو بده، باید خونوادتو خبر کنیم.

  مثل همیشه با لجبازی جواب داد: نمی خواد خبر کنید، نگران می شند.